Το πιο όμορφο παραμύθι που γράφτηκε ποτέ για την αγάπη!

Ήταν που λέτε μια φορά ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα 'μοιαζε μ' όλα τα' άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε απ΄ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια... Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:

- Μπορείς να μ' αγαπάς;

Οι άγγελοι την ονομάζουν επουράνια χαρά, οι διάβολοι: μαρτύριο της κόλασης, οι άνθρωποι τη λένε αγάπη.

Στα όνειρα και στην αγάπη τίποτα δεν είναι ανέφικτο

Είναι ανώφελο να μιλάς γι' αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της.

Μιλάμε για Αγάπη... Ένα φύλλο , μια χούφτα σπόρου... άρχισε με αυτά! Μάθε λίγο να Αγαπάς!
Πρώτα.. 
΄Ενα φύλλο, μια σταγόνα βροχής, έπειτα.. κάποιος να καταλάβει.. Τι δίδαξε το φύλλο; Τι σε βοήθησε να ωριμάσεις μια σταγόνα βροχής;
Δεν είναι εύκολη διαδικασία, κατάλαβε... Μπορούσε να χριεαστεί μια διάρκεια ζωής, Πήρε τη δική μου, κι ακόμα δεν την έχω κατακτήσει ποτέ...
Ξέρω μόνο πόσο είναι αληθινό:
Ότι η Αγάπη είναι μια σειρά Αγάπης...
Όπως η φύση είναι μια σειρά ζωής...